14วันวาเลนไทน์วันเกิดผม
ผมเกิดในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในตลาดบางสะพานน้อยปัจจุบันเลขที่52ตอน70ก่อนโน้น
ก่อนนั้นที่นี่ไม่รู้หรอกว่าวันวาเลนน์นี้สำคัญอย่างไรต่อคนหนุ่มสาว
แต่มาวันนี้เป็นวันสำคัญของหนุ่มสาววันหนึ่งคือรู้จักกันว่าเป็น"วันแห่งความรัก"
ผมเริ่มมีเวลา เมื่อเกิดสงครามยูเครนเมื่อเกิดโรคโควิดร้ายระบาดสากลขึ้นมาในช่วง พ.ศ.2565
หมู่บ้านที่ผมอยู่เวียบเป็นป่าช้า
ของเริ่มแพงเกิดภาวะเงินเฟ้อเงินด้อยค่าเห็นชัด น้ำมันวิ่งรถแพงขึ้น
สงครามยูเครนเกิดห่างจ่กหมู่บ้านผมคนละฝั่งโลก แต่ผบข้างเคียงกระทบทุกชีวิต รวมทั้งผมด้วย
ไม่มีใครห้ามได้ว่า"อย่าเกิดสิ่งนี้"
มันเป็นธรรมชาติของโลก
ค่ายาแพงขี้น ผมหายใจได้ดีตอนนี้
แต่ภาวนาว่าถ้ตามมาด้วนพายุร้ายอีกระลอกกระหน่ำซ้ำเติมอีก
ชีวิตผมคงลอยไปสู่ารวงสวรรค์เป็นแน่
ตอนนี้ใจผมเริ่มจดต่อเริ่มมีสมาธิ
ใจเริ่มว่างในห้องนอนนิดๆของผม
สถภาพจิตว่าง "ใช่" ผมมีจิตว่างตอนนี้
ผมเริ่มปล่อยวางไม่ยึดติดอะไร
ตอนนี้ เริ่มมองเห็นตนเองอยู่ในาภาพว่างและเปล่าเปลี่ยว
เงียบเหงาและวังเวง มีนกกับผีเสื้อเท่านั้นที่มีความสุข
เพระผมเห็นนกบินและร้อง
ผีเสื้อบินเล่นลม
อย่างสุขใจมากประหนึ่งว่าไม่มีอะไรเกิดไม่มีอะไรขึ้น แม้หน้าร้อน
จะกลับเป็นหน้านาวเย็นนกและผีเสื้อก็ยังแย้มความเบิกบานให้ผมเห็น เหมือนว่าอะไรไม่เกิดขึ้นกับมันผม ผมจึงยึดมันเป็นมโนคติแห่งความงามในใจผมขณะนี้
ทุกชีวิตนอกบ้านผมเริ่มเดือดร้อน
เริ่มเห็นสัจธรรมผทเองก็เดือดร้อน
ทิใช่ว่า"ไม่" แต่ผมยึดค่าวีที่ผมเคยบำเพ็ญ ผมจึงแปลกแยกออกไปจากสังคมเคียงข้าง
ผทมีอะไรเหลือมากอีกมากก่อน
ตายที่จะเขียนแต่เวลาเป็นอุปสรรให้ผมเขียนมันออกมา
ผมมีทุกอย่างเช่นรถแอร์บ้านและ
ที่เที่ยวแต่ผมงดทุกสิ่งเพราะเงินหมดผมจึงอยากใช้ " ชีวิตพอเพียง"
ในบริบทของเศรษฐกิขพอเพียง
แทนการขายของเก่ากินให้หม
ดไปก่อนตาย
เพราะสิ่งเหล่านั้นพ่อและแม่ของผมหามาด้วยความลำบาก และเปฌนทรดกตกทอดมาถึงผม
ตอนนนี้ภาพริดรอนชัดเจน
ในหมู่บ้านผมเริ่มขายวัวและรีบขายออกไปดพื่อเอาเงินมาแก้ปัญหาชีวิ
ตในภาวะสงคราม
วัวมาเล็มหญ้าหวงห้ามที่ถือว่าขโมยโดยเจ้าของจึงหมดไป
เชื่อว่าวิกฤติหลายอย่างที่เกิดขึ้นทั่งเชิงบวกเชิงลบ
จะทำให้คนมีค่าวีสูงขึ้นมันดป็น
การดัดสันดานมนุษย์ที่เลวให้ดีได้รึเปล่า
"ผมยังสงสัย"
แต่เชื่อว่ามีส่วนบ้างโดยแบบธรรมชาติที่มันเป็น
โดยส่วนตัวผมพบว่า ยุงมาเลเรีย
ทำให้นมนหมู่บ้านผมเปลี่ยนไป
เะราะยุงกัดคนเชื้อเข้ากระแสเลือด
พฤติกรรมของคนที่นี่เปลี่
ยนไป
จากคนดีเป็นโจร จากคนน่ารักเป็นคนน่าเกลียด เพราะพิษมาเลเรียขึ้นสมอง และเชื้อแอบแฝงที่ไม่หายขาด" อาจจะเพราะมันเป็นแต่รอข้อสรุปเพิ่ม"และคนไม่ใส่ใจรักษา
แต่ผม ไม่ติดเชื้อมาเลเรียเพราะผม
เชื่อหมอและเฝ้าระวัง
ผมจึงปลอดภัย
แต่สิ่งที่หมอช่วยผมไม่ได้นั่นคือความตายและความอดหยาก
ความตายผมยังไม่พบคำตอบว่า
อะไรแก้ตัวนี้ได้
ส่วนความอดอยากผมแก้มันด้วยการขยันทำงาน
และเสริมท้ายตอนด้วยความรักผมไม่เคยจีรังสักคน แม้ผมจะเกิดในวันแห่งความรัก ตอนนี้ชีวิตผมใกล้จะลงหลุมศพแล้วแต่ผมยังไม่เคย
แต่งงาน
ผมจึงคิดอยากมีเงินมากๆ
ก่อนตาย เพื่อทำให้ชีวิตรักสนุกและราบรื่น และผมตัดบทเรื่อ
งการอคอยมีความรักแบบดอกฟ้ากับหมาวัดไปแล้วเพราะมมันอิมพอสซิเบิ้ลและ อะเวรี่แรร์
และพ่อกับแม่เคยสั่งผมไว้ก่อ
นตายว่า"อย่าคิดแต่งงานกับค
นในพื้นที่ที่เกิดเพราะ"ผมจะมีปัญหาค่าวี" ก็คงจริงมันต้องจริงเพราะวำผมถูกปล่อยยไปโลกเสียแล้วและเรามิใช่เศรษฐีอย่างเก่าเสียแล้วตอนนี้และอีกหลายเหตุผล"
ลองวาดดภาพดูแต่ก่อนมีแต่คนมาหามะพร้าวกหล่นในสวนตาเราทุกวันไปกินและยังชีพจนเติบใหญ่ จ่ไม่หวงอย่าปืนต้นขโมยเท่านั้น
แต่
มาตอนนี้ผมหาเก็บพร้าวหล่นเสียเองเพื่อกินยังชีพแต่ในสวนผมนะ
มิใช่ทั่วไป เพราาะกลัวติดค่าวี
นั่นเอง
ความคิดของแม่ะพูดต่อด้วยปาก
ของพ่อแม่เองว่า:
นับจากหลังระยะหนึ่งฝ่านไป
ลูกอย่านำเอา"กามมารมณ์มานำความรัก" แต่ให้ลูกนำความมรักไปนำกามารมณ์.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น