เชนัวร์

ตอนที่ 9

 

               9.โจร"ดามุก"ไปเกิดใหม่เป็นคนดีเหมือนผ้าที่พับไว้

               บันทึกนิยาย:

                เขียนบางตอนซ้ำขอเพราะต้องแก้ไขบางตอนที่มีจุดเน้นแฃะขาดตกบกพร่องจากภัยทางเอกสารที่ชำรุด

เมื่อพบเพื่อให้เชื่อมโยงกัน

จึงได้สริมต่อบางข้อความขึ้นมาเพิ่มแต่เน้นจากงานเขียนของวิ ตัวเดิมเป็นหลักที่ชาร์สอดแทรกนั้นเพียงให้สมบูรณ์ขึ้นเท่านั้น

                เพราะมันจะได้ต่อเนื่อง และปัญหาการใช้อักษรมากเกินขนาดที่ขึ้นหน้าแล้วมีปัญหา

มิได้เหลือหน้าไว้คนอื่นบ้างอันนี้ กฎมอรัลเลียของนิยายนี้ หากวรรณกรรมนี้มีอุบัติ

เหตุนิดนึงตรง

จุดนี้ ก็ขอโทษในนามของความเป็นจริ

งนี้ด้วย

                 ชาร์ได้บอกกับเจนแล้วซึ่งบางครั้งเธอคือเลขาส่วนตัวของชาร์

เพราะชาร์มาในช็อตแห่งวัยสนธยากาล 

คือมีหลงมีลืมมีตกมีพร่องมีหล่นมีแก้ไข เธอจึงคอยช่วนเตือน "แต่ชาร์สงวนสิทธิ์ทำเนื้อความเดิมเสียไป"

และผู้เขียนแก้ไขปรับเปลี่ยนปรุงแต่งคือชาร์ได้ตรวจงานและเพิ่มเติมเนื้อหาวรรณกรรมจำเป็นเข้าไปอีก คือมีชาร์เท่านั้นที่ทำได้ ในฐานะชาร์เป็นผัวของผู้เขียน ชาร์ไม่นำคนอื่นมาเขียนแทน แม้บางครั้งทำไม่ไหว ก็ใช้สื่อแทนผ่านปากพูด หรือใช้ภาษาสะดวกกูเกิลก็ช่วยได้ คือพูดให้คนอื่นเขียนให้ เพราะมือของชาร์บาวครั้งชาและปวดบวม

         และอนึ่งเจนมีเวลาน้อยมากเธอต้องดูต้นไม้ ของคุณวิเวียนน์(วิ)

        ชาร์เองไม่อยากที่จะอยากรบกวนเธอมาก" นี่พอดีเธอเสนอตัวมาเอง เพราะเธอรู้จักกับเมีย(วิ)ของชาร์ดี คือเพราะเจจนเธอต้องตั้งสมาธิจิตเฝ้าระวังต้นพลูด่างมอนสเตอรา (Monstera)ที่คุณวิปลูกไว้ก่อนตายตอนนี้มันได้กลายเป็นต้นพลูด่างมอนสเตอร่าสายพันธุ์พลูด่างสีหมอกแฉก ไม้ดูดฟอกอากาศชั้นเยี่ยม ต้นละหลักล้านเมื่อเ

ข้าตลาดประมูลกัน

และขาี์แบ่งให้เจน10%เมื่อขายถ้าขาย

ใช่พลูด่างแพงขึ้นและ

ที่มีค่าขึ้นมาตอนนี้

          เจนเธอจึงต้องอยู่เฝ้าระวัง ถ้าผิดพลาดมันจะตายหมด ตอนนี้ราคาแพงมาก และกลัวโจรแอบเข้ามาขโมยหรือทำลายพัยธ์ุมันให้เสียไป เพราะที่เชร์มัวร์นี้มีพวกฉาอิฐ(อิจฉา)เยอะมากที่มีมอรัลเบียก็มีแต่ที่เชร์มัวร์คฤหาสน์นี้เท่านั้นและภัยธรรมชาติอีก จึงมีงานเข้าสำหรับเจนตอนนี้

"ชาร์เน้นตัวนี้(พลูด่าง)มากกว่างานเลขาส่วนเตัวขอวเธอในงานเขียน"

เพราะวิสั่งชาร์มาอย่างนั้นมาก่อนตายของ

วิ" "ห้ามใครมายุ่งนอกจากเธอคนเดียวทำมันให้เสร็จ"สั่งมาก่อนตายหนึ่งนาทีชาร์จำได้ นี้เป็นOrder (คำสั่งให้ปฏิบัติ)มิใช่ statement(สั่งให้เลือกปฏิบัติ)

วาระต่อมา...ต่อไป

          "  เจน"บอกว่าตนเองถ้ารับมรดกสมบูรณ์ที่มิใช่ของตนเองจะมีเงินใช้ถึง100ล้านในบัญชี เมื่อเธอชนะความในศาลลับและศาลเปิดและศาลวิถีประชาและศาลประชาชนตัดสินให้ได้แล้ว

+-100ล้านบาทราคาปัจจุบัน 

เพราะเธอประสบภัยจากดามุกเป็นเหตุให้เกิดนิติกรรมอำพรางจำนวนมากที่พ่อและแม่ของแม่(ยาย)เธอทำไว้ให้เธอ

เป็นเอกสารอำพราง ที่ปล่อยให้"เจน"มาแก้ไขได้  

ต่อมาเจนมองเห็นว่าการใช้กฎมอรัล

เลีย(morallia)แทนดีกว่า เพราะมีอะไรเมื่อตายลงพาติดตัวไปไม่ได้

เจนตัดสินใจอย่างนี้

จึงปล่อยให้เป็นกรรมในวัฏฏะ(กรรมเวียนไปมาต่อภพชาติหรือกรรมเกิดขึ้นในคนสัตว์ต่อกันในช่วงแห่งการเวียนว่ายตายเกิด)

เจนสารภาพมาอย่างนั้น "ชาร์ก็ยอมรับอย่างนั้น จึงกล่าวยืนยันว่ามัาต้องเป็นอย่าง

นั้่นคือเป็นตามความจริงที่จากความจริงที่เจนสารภาพจากความเจตนาอย่างบริสุทธิ์ใจของเจนเอง"

และหลักความเชื่อนี้เป็นไปได้เพราะว่า จุดหนึ่งมนุษย์จะมีจิตสำนึกผลุดมาเอง เหมือนเด็กดื้อตอนเด็กพอโตคิดได้ไม่ดื้ออีกแล้ว

งั้น"ว่านอนสอนง่าย เรียกว่าการมีจิตสำนึกขึ้นมาเอง

ชาร์ย้อนถามเจนว่า"ถ้าคุณได้100ล้านจริงขึ้นมาจะให้อะไรผมบ้าง"

เจนไม่ตอบชาร์แต่อมยิ้ม

ชาร์เหนื่อยขอพักแป้บนึงฟังเพลงของไมเคิล บูเบล เพลง"Can't  Help Falling

in Love - by Michael Buble"ก่อนเปิดดูได้ใน"Youtube"

ฟรีโดยสาธารณะชนผู้ชอบใช้หูฟังเพลง

ที่ชื่นชอบที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไรเวลาไหนก็ได้

เพราะชาร์ไม่ต้องเสียเวลาขอ"creative common มากันเรื่องในปัญหาต่อสนธิสัญญาในการผิดละเมิดลิขสิทธิ์เพลงเนื้อร้อง....จึงนำมาให้เท่านี้ ใช่ว่าจะโฆษณาหรือบู้ตคนติดนิยายนี้ีัรัยหรอก คือ"มันเป็นเช่นนั้นเอง"

            อนึ่งชาร์สารภาพต่อสาธารณชนว่านิยายนี้เป็นวรรณกรรมไม่ไดสำเนานำความสมจริงหรืออาจมีจริงมาประจานแต่อย่างใด

แต่แค่ฝันไปแและมันออกมาเป็นวรรณกรรมหฃังการตานของคนรักที่ด่สนจากไป จึงทำให้เกิดนิยายนี้ขึ้นทา

แม้มีเจตนาแต่ไม่ประสงค์ต่อผล คือเจตนาให้นิยายมีอรรถรสที่ควรเสพแต่ไม่หวังประจานความผิดพลาดของสังคมวิกฤติแต่อย่างใด เพราะชาร์พบว่าเป็นธรรมชาติ ที่ต้องเยียวยาในวันปรากฏต่อไปได้ จึงเฝ้าระวังอย่าให้เกิดขึ้น มันเป็นหายนะ แต่วรรณกรรมนี้เน้นความสุข

จากการอ่านเสพและเพิ่มสติในการมีชีวิตที่มีดุลยภาพนิรันดร์ นั้นคือเป้าหมายที่ขอวิสรรชนีย์เอาไว้ในนิยายนี้ในที่นี้ด้วย

             เจนสารภาพจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ไม่ทำ

เพราะการศึกษาและศาสนาและปรัขญาลัทธิ

ได้ห้ามตนเองไว้

คนเราเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว

ตามสภาพก่อนพิสูจน์

ฉะนั้นการเกิดการตายคือธรรมชาติ

การฆ่าตัวตายคือโรคจิต ทำลายตนเอง

ไม่ดี " เจนสารภาพ"

            มีหลายชีวิตต้องการฆ่าตัวตาย เพราะรัก เพราะติดคุก เพราะเข้าใจว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม อันนี้ถือว่าเขาหันหลังให้กับความเป็นจริง เพราะการทำเช่นนั้น เท่ากับทำลาย

ตนเองแต่มิใช่การแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นให้ดีขึ้น

แม้นิดเดียวแต่กลับสร้างปัญหาให้คนรุ่นหลัง

เหคุผลอย่างง่ายเช่น

รักเขา เขาทรยศ

                เมื่อเกิดเราเปลี่ยนเป็นไม่คิดคือโลกนี้ห่คนใหม่ได้อย่ายึดติด

ทำผิดติดคุก

เมื่อผิดก็ต้องรับผิด คนเราทำอะไรมีผิดกันได้ เมื่อธาตุพิการทำผิดไป เราจะแพ้จะชนะชีวิตให้มองเหมือนกีฬา

ขัดคอกับบิดามารดา

เมื่อเกิดเราต้องยอมท่านเพราะไม่กี่วันท่านก็ตายแล้ว

งัดข้อกับเจ้านาย

เจ้านายไม่ทีคนเดียวในโลก

ผิดใจกับรัฐผู้ปกครอง

ตามท่านหมาไม่กัดผิดใจก็ชั่วคราวเท่านั้น ไม่กี่วันท่านก็หมดวาระ ไม่มีใครอมตะ

           ผิดใจกับมาเฟีย

ที่บนลกมีมากเพื่อหลบหลีกหนีไป

อีกร้อยแปดอย่าง

อีกร้อยแปดก็สติช่วยได้หมด ร้อนมีเย็นแก้ เย็นมัร้อนแก้เสมอ มีกลางวันมีกลางคืน

นี่คิอปรัชญาขอเจน 

ต่อมาชาร์เลยยกให้เจนเป็นอาจารย์และพี่เลี้ยงทางปรัชญาให้กับตนแต่ไม่รู้ตอบแทนอะไร

จึ่ง

โดยเพิ่มเงินเดือนให้เจนแทนด้วยการตัดงานบางอย่างที่เจนต้องทำตามสัญญาลดงานที่เธอรับผิดชอบลงมา

            เพราะชาร์ไม่มีเงินอีกชาร์ คือเป็นคนจนสายพันธุ์ใหม่หรือมาใน (emtiness version)คือหน้าเปล่าเงินว่างั้นแต่มีที่มิใช่เงินคือ(wealthy  แบบ tychoon=พ่อค้า) เงินที่จ้าง"เจน"เป็นคำสั่งทรัสต์ที่คุณ วิทำไว้ ชาร์เป็นเพียงผู้สนองคุณวิเท่านั้น

จากบทสนทนาลับทางมือถือเมื่อวานนี้กับเจน

              หลายคนพูดว่า"แล้วชาร์มันอยู่ได้งัย"เมื่อมันเป็นคนหน้าเปล่าเงินงี้"

             คำตอบคือ"ปรัชญางัย"

              พวกดักปลาไหลดำตามหนองมนเขคเชร์มัวร์ เพื่อเอาปลาไหลนาไปทำแกงเผ็ดและพวกล่ากบนากลางคืนยามฝนตกแฉะของ พวกดามุกสมัครเล่น จะชอบสงสัยแบบนี้

คำตอบว่า "ทำไมชาร์อยู่ชีวิตได้ในธรรมชา

ติที่ตนเป็นคน "แบบฉากหน้าเปล่า" งี้รึ

อ้าว!ฟังนะ!ชาร์จะเล่า

(แตต่ชาร์มีคฤหาสร์บุิลอนอันเป็นมรดกเลือดเช่นกันตอนนี้ทิ้งไว้ให้ต้นไทรใหญ่เฝ้าไว้และเลื้อยพันผูกมีนกกาเฝ้าให้จริงๆ แต่วิไม่สนใจชาร์เรื่องนี้ตอนแต่งงานกัน ชาร์ระบปากกับเจนว่าจะเล่าให้ฟังทีหลังถ้าชาร์มีเวลา)

      ก็คนเรานะยากดีมีจนเงินนะ!ใช้เงินเพียงกินได้อยู่ได้หลับได้เหมือนกันหมด คือท้องเท่ากันหมด ปากเดียว ตุด(ทวารหนัก)เดียว

เหมือนว่าคนจะยาจนหรือรวยสุด

ก็ กินให้แค่"อิ่ม" กินทางปาก ขึ้ทางตุดทั้งนั้นและ

เท่านั้น

ฉะนั้น คนเรา

ไม่ต้องรวยระดับ จึงเป็นใครก็ได้

ไม้ยากนัก คือมันเหมือนกันโดยสาระขอ

งะความเป็นมนุษย์ รวยจนเป็นส่วนเกินที่ประดับไว้เท่านั้น มิได้ใช้จริงบริโภคจริง

เหมือนการอิ่มมื้อข้าวมื้อหนึ่งๆ แต่อย่างไีงไม่

และที่รู้จริงมิใช่สอดรู้สอดเห็นมา

ค่ะ

         เจนบอกว่า คนบางคนได้ลูกสาวเศรษฐี

แต้ตัวเองเป็นคนชนิด"หน้าเปล่าเงิน "

แบบสังคมกันได้อยู่กันได้ชอบกันได้

เพราะพอดีตอนนั้นทัรพอดี"เง" (ความต้องการทางเพศ)อยู่ด้วยเพราะบสงครั้งหาที่ปล่อยยาากหรือแผนขังอารมณ์ของดามุก

อันนี้ทันแอปพลาย(apply)เข้าทั้งสองเพศนะ!

เพราะเขามีตัวช่วยคอยหนุน หรือให้ยืมเงินเขามาแต่งว่างั้น แล้ว พอมีลูกมั่นคงแล้วจึงแอบเอาเงินเมียมาคืนให้พร้อมดอกเบี้ยชด

ใช้แบบสัญญาลับ

หรีอแบบฉบับตามสูตร ที่ปดปิดที่

ไม่ยอมให้เมียรู้ บางรายมีสัญญาว่าเมื่อลูกสาวโตแล้วยกลูกสาวให้ แบบอย่างนี้

ก็มี

แต่ที่แบบดีๆก็มีคือมิใช่แบบแผนชั่ว

ๆ(แต่น้อยมาก)แบบแผนของดามุกแบบนี้ก็มี

มันทีหลายเวอร์ชั่น(version)ว่างั้น

เจนพูดย้ำชาร์และบอกว่าในสังคมเขตเชร์มัวร์ทุกอ

ย่างที่เล่ามานี้ "เท่าที่หนูไปเห็นมา" 

เจนสารภาพในวันหนึ่งตอนพลบค่ำก่อนเรานั่งคุยกันทางมือถือ แล้วจากกันท่ามกลางความเงียบเหงา

          ชาร์จึงยก(เจน)เธอเป็นพระเจ้าในจิตใจของชาร์ แต่ไม่บอกให้เธอรู้ว่าเธอคือพระเจ้า

เพราะไม่ดีและก็ไม่บอกด้วยว่าชาร์ชอบเพลง

และชอบงานวรรณกรรม มีรสนิยมเหมือนเธอ

และงดการคุยเรื่องส่วนตัวขอวชาร์เองและคุณวิ

คือปล่อยให้เธอตีเทนนิสกระทบกำแพงอิฐข้างเดียว ชาร์ฟังรับทราบอย่างเดียว

           เพราะส่วนเกินของชาร์ปิดกั้นไว้

ด้วยเหตุนี้ชาร์จึงอ้อนวอนให้พวกโจร"ดามุ

ก"อันแสนเลวทรามพวกนั่น "ไปเกิดใหม่และไปชดใช้กรรมเปลี่ยนเป็นคนดีเป็นคนมี"มอรัลเลีย" และรับกรรมจากการกระทำของตนที่เกิดที่มีตามบัญชี ที่เคยเป็นมา เช่นใส่ร้ายชาร์ว่า " ชาร์มีชู้กับเจนเป็นต้น ทั้งๆที่ขาร์และเจนไม่มีอะไรกันเลย" แต่พฤติกรรมปัญญาชนของชาร์และเจนคล้ายจะเป็นในสายตาของพวกดามุก "แต่เปล่าเป็น"

คือมันเป็นอย่างนั้นเอง "อันนี้บาปหนักที่ดามุกเข้าใจอย่างนี้ในระดับอนุพันธุ์ของความผิด เหมือนคนชั้นสูงดุคนนั้นเพียงมองใครตาขวาง

เท่านั้นคือ นั่นคือ"การไม่ชอบ การ ปฎิเสธ  'No' "

คือตาดุอย่างนั้น คือมาอย่ามาหาทำ ไม่ชอบ มีโทษ ขณะที่คนชั้นต่ำ

ชี้นทาส ชั้นต่ำสุด ชั้นคนพาล ถ้าจะห้ามใครไม่ให้ทำอย่างกรณีก่อน  เพียงมองห

น้ากันเท่านั้นไม่พอต้อง "ฆ่า ด่าทอ  ต้องทุ

บตีต่อยเตะ ต้องประหารชีวิต ต้องลงโทษให้เห็นแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน มิใช่แค้เ

พียงมองตาขวาง เท่านั้น คำห้ามปรามจึงจะเกิดประโยชน์ตามที่มีคำสั่งได้ไม่

ดังนี้เป็นต้นเป็นอาทิ....

          สรุปพฤติการณ๋ของดามุกซึ่งชาร์ถือว่าไปไหนไม่รอด  คือเกิดมามีชีวิตที่มีบัญชีคือมีแผลเป็นติดตัวมาและติดตัวไปมาจนกลายเป็นตราบาปชั่วนิรันดร์ที่ชาร์เชิ่อว่าในกาลโบราณก่อนโพ้นมีคนคิดแก้ไขคนแบบดามุกจนเกิด"ศาสนาลัทธิ"ขึ้นมาฝึกใจที่มองไม่เห็นตัว โดยสอนคน"ห้ามเจตนามุ่งร้ายคนอื่นที่ผิดทำนอง จึงได้ตราเป็น"ลัทธิทำดีตามทำนองคลองธรรมขึ้นมาเป็นเหตุ 

         จนนกลายเป็นปรัชญ

าชั้นเยี่ยมในศาสนา"ต่อๆมา และพบในปัจจุบันในศาลจะให้มีการสาบานตนก่อนไม่ว่าใครมาจากศาสนาใด ว่ามีแต่ความจริ

งเท่านั้นแม้มองไม่เห็นที่จะให้การต่อศาลด้วยคำพูดต่อไป จนคำตัดสินในวาระสุดท้ายมาถึง"

          ชาร์จึงขอภาวนาวิงวอนแด่ท่านทวยเทพเจ้าให้พวกดามุกทัั้งหมดจงตายแล้วจงกลับตัวไปเกิดใหม่และกลับตัวเป็นคนดีที่ึทีคนมีมอรัลเลียตามที่ข้าน้อยน้อมต้องการเถิด..พะยะค่ะ

ควรมิควรประการใด ขอได้โปรด...ชาร์แห่งเชนัวร์