"คนถางป่า"ภาค4ตอนที่97
"มุมมอง"
นวนิยาย"ปูจิโอ"(Pugio)นี้ผมจะแต่งให้เป็นหนังสือคัมภีร์ก่อนตายของผม
ที่จริงมันชื่อหนังสือคำสารภาพแต่พบว่านักเขียนญี่ปุ่นทำไปก่อนแล้วเพื่อมิให้ซ้ำกันผมจึงให้ชื่อมันเสียใหม่ว"คนถางป่า"หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า"ปูจิโอ"
ปีพ.ศ.2565 พอดีสงครามยูเครนเกิดผมจึงมีเวลาว่างมากเพราะต้องคอยหลบลูกกระสุนและระเบิดแห่งความจริงมากมายนักเพราะสงครามยูเครนเป็นสงครามใข้อาวุธทุกชนิดจากทั่วโลกเพื่อปะทะกันอย่างมีมรรยาทและดุเดือดเหมือนสงครามเพื่อบุกเบิกอารยธรรมใหม่ให้กับโลก
ผมจึงถือโอกาสหลบๆซ่อนและคอยหนีวาระแห่งความตายสนิทแม้จะเป็นชนิดแอบแฝง
ที่กำลังมาถึง. "ก็นี่งัย"
ผมจึงได้โอก
าสมีสมาธิในการเขียนเรื่อง"คนถางป่า"นี้ขึ้นได้อารมณ์กว่าทุกเรื่องที่เคยทำมา บนบรรณาภิพของการประพันธ์เยี่ยงคนที่มีไม้เฒ่าหักอย่างผมแต่ยังเดินถ่อได้
ดีและวัยกำลังใจยังเหมือนเด็กอายุ18ปีได้ในวาระผกผันอันน่าจะมีอันตรายนี้
อันนี้ในมุมมองของผม การมี
ชีวิตแบ
บนี้นั่นมันคือวิทยาศาสตร์แห่งการดำรงชีวิตและเป็นชีวิตวิทยาศาสตร์ที่ไม่ได้เป็นคนนักวิทยาศาสตร์ของผมและการปฏิสัมพัทธ์ทางสังคมกับโลกในภาวะที่เกิดสงครามจริงๆดูแล้วมันห่างไกลกระสุน แต่ตัวผมมันใกล้วาระแห่งความตาย
สำหรับนวนิยายนี้ มันมิใช่การเล่นตลกหรือเล่าเรื่องธรรมดาของชีวิตของคนถางป่าคนหนึ่งซึ่งรวยมาก่อน และที่เคยอยู่บนหลังค
าและสนามอารมณ์และร่มเงามายาของโลกสากล
มาก่อนแล้วผมมิใช่เป็นคนหนีหนี้มาแล้วมาแอบอยู่ที่บ้านวังเวงหลังรับมรดกหรือรัย แต่ทว่าที่ผมทำตัวเป็นปัจจุบันแบบนี้คือต้องมาจัดการมรดกเลือดของพ่อแม่ มัน
คงดีกับตนเอง ที่รอมา40 ปี และตอนนี้กฎหมายเค้าสั่งมาอีกด้วย
และต่อไปนี้ก็ไม่ต้องไปกวนใค
รอีกจากอดีตที่ต้องทำตัวกวนเพื่อนอยู่เสมอ ต่อแต่นี้ไปผมจึงได้เวลามากวนตนเองให้มากที่สุดและ
ยื่นฟ้องเอาเรื่องสิ่งผิดทั้งหมดใน40ปีให้หลังของผมคืนมาด้วยหลักนิติธรรมทุกชนิดอันเกรียงไกรและสูงส่งโดบปราศหลักคิดกฎแห่งลูกปืนเที่ยงทั้งหมด นอกจากสัจธรรมและความจริงของความจริง
ผมจึงสวมใส่ภาวะอปกตินนี้พร้อมได้สิทธิสมบูรณ์ แม้จะช้าไปนิดสำหรับเธอๆแต่ในความเป็นคน
ปืนและความตายเท่านั้นที่จะหยุดผมได้ แต่นั้นมันเรื่องนอกฎหมาย ซึ่งผมก็ไม่หวั่น เพราะชุดใจทหารของพร้อมเพื่อรบทำสงครามเอาความดีของผมทั้งหมดคืนมาให้ได้
แม้จะไม่ใช่ในสมรภูมิสงครามยูเครนอันน่าหวาดผวาก็ตาม
เพราะอะไรก็ตามถ้ามีคำว่าปืนเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว
แสดงว่านิตินัยที่ผมอ้างนั่นมีมูลความจริงที่รอพิสูจน์ได้
ถ้าเผื่อต้องผมตายลงผมก็มีทายา
ททางอักษรดูแลมันอีกต่อไปให้ถึงที่สุด
ใช่!นี่คือชีวิต ตอนนี้ของผมฉะนั้นผมจึงไม่
เหมือนดังก่อนแล้ว ผมเป็นผู้ชายคนใหม่และเป็นพระเอกของเรื่อง"คนถางป่า"นี้
แม้แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง
ชิวิตจริงของผมมันก็ยังคงคงอยู่ในภาวะแห่งสงครามเสมอนั่นเองเพราะในความเป็นจริงแล้ว
ความฝันและสงครามมันมีหลายชนิดอธิบายได้ยาก
และเพราะไร้เงินบริหารตนเองให้ดีสุดๆได้
แต่เมื่อผมมมองสรรพสิ่งมันเป็นวิทยาศาสตร์ถ้วนหมด ชีวิตของผมก็เหมือน
ชีวิตคนเหมือนเดิมๆและเป็นคนโชคดี ลูกคนเดียว มรมรดก และทำความดีมาตลอดและมากมายที่
พอจารึกได้เท่านั้น
เมื่อผมมองชีวิตคือสงครามของตนเองได้ลงตัวแล้วมันจึงทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นเพราะเป็นคน"มองตนเองเป็น" แม้วันๆผมจะถางป่าเหมือนเช่นคนชั้นกรรมาชีพ
อย่างในลัทธิคอมมิวนิสต์ตำราสอน
ผมก็แสนจะสุขใจทุกคืนวัน ดังสำนวนที่เพลงๆร้องกันฟังได้หนาหูในตลาดแห่งความภิรมย์
ผมมีปรัชญาของความธรรมดาประกอบด้วยล่วงรู้เหตุแห่งปรัชญาและการตีความและมีปรัชญามุมมองเป็นของตนเองแบบแนวตลื่นฃูกใหม่นี้แล้ว
ผมตัดสินใจยอมดิ้นไปเพื่อชีวิตที่แม้จะมีแต่ทุกข์ยากบนถนนแห่งความสุขล้ำ คือว่าแม้มีโศกมาคอยถาโถมทุกวาระ แต่ผมคิดให้มันมีความสุขอย่างยิ่งเพราะผมทำให้ปัญหามันเป็นวิทยาศาสตร์
ตามแนวทางของปัจเจกบุคคล
เฉกเช่น ที่ทุกคนได้มีการยอมรับว่าลมหายใจคือชั้นคือวรรณะและคือความจริงของคนทุกคนที่ต้องใช้ลมเท่านั้นมันช่วยคนหายใจรอดและให้มนุษย์มีขีวิตรอดอยู่อย่างทรนง
ไม่ว่าจะอยู่ในที่ตอนไหนตรงไหนแห่งวันวันและวาระของทุกๆเสี้ยววินาทียามอย่างที่ผมจะพูดได้ว่า "เป็นมนุษย์ไม่ต้องอาศัยลมหายใจนั้นมันเป็นไปไม่ได้"เหมือนกับว่าเป็นทหารไม่อาศัยปืนนั้นยากนัก
เพราะฉะนั้นนิยายเรื่องปูจิโอ-คนถางป่านี้จึงเป็นเรื่องราวสุดพี
ค(peak)และสุดฟิน(final)
ของ
คนๆ หนึ่งที่ป็นพระเอกแล
ะจำเลยนาง ที่รักการมีบันทึกประจำวันของตนเองแบบว่าเป็นใครคนหนึ่งในความเป็นมนุษย์ที่เขาเป็นและประสบอย่างไม่อายที่จะเอ่ยถึงและพูดมันขึ้นมา
แต่ความสุดพีคของผมมันตกเป็นรากแก้วของสังคมเป็นรากหญ้าชองสงครามและเป็นเบสิก(basic)ของพื้นฐานกับทุกชีวิตคน
ที่ผมต้องยอมรับไม่มีอะไรอื่นจะเสมอเหมือน
ก่อนวันตายของผมจะมาถึงผมที่ใค
ร ๆไม่อาจกำหนดได้ และก่อนถึง
วันสิ้นโลกจะอุบัติขึ้นมาเมื่อมันจริง ๆ จะมาด้วยแรงนิวคลียร์ของสงครามที่หาข้อยุติไม่ได้หรือรัยไรก็ตาม
แต่ผมนี่คือสงครามชีวิตของผมและด้วยผมคนเดียวเท่านั้นต้องเป็นผู้กำกับมัน แม้ผมไม่ได้ใช้ปืนในการรบเพื่อชีวิตอย่างทหารจริงในสงครามยูเครน แต่ใจผมติดอยู่ในสมรภูมิสงครามนั้นๆหมดแล้ว
คิดให้ดีๆว่าชีวิตผมที่มีชะตากรรมนี้ได้อย่างไร คำตอบไม่มี ถ้าจะให้ตอบคือ
มันก็เหมือนนิยามคำว่าสงครามยูเครนนี่แหละและก็เหมือนเชื้อไวรัสโควิดที่ระบาดสากลนี่แหละท้ายสุดมันมองว่าเป็นที่สุดทึ่งที่สุดและน่าตระหนกกลัวกลัวที่สุด ที่ไม่มีใครคาดคิดว่า เรื่องแบบนี้2แบบที่เทียบเคียงให้เห็นภาพนั้นๆจะเกิดขึ้นได้
แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ และไม่มีใครห้ามมันได้อีกด้วย นอกจากป้องกันและการเฝ้าระวังด้วยปืนและหมอเท่านั้น
จากหลักคิดเทียบเคียงง่าย
สงครามย๊เครนเชื่อว่ารัสเซียต้องดารเอาแป่นเนเดิมคืนส่วนผม
ต้องการแผ่นดินคืนจากคนที่โกงแม่ผมไป และไวรัสโควิดระบาดเทียบของผมคือ โรคกลฉ้อฉลฉวยโอกาสมันกำลังระบาดเช่นโควิดร้ายเหมือนๆกัน
คนเรา อาจมองว่า โลกนี้มีนักล่ามีจัก
วรรดิ ตามความใฝ่ฝันของนักจินตนาการว่า
นักล่าสงครามที่ไม้รู้ว่าเขากำลังทำสงครามเพื่อสันติภาพหรือเพื่อความบ้าหรือเพื่อเงินหรือเพื่อผู้หญิงหรืออะไรหรือเพื่อคนรักสุดขีดที่สูญหายไป
แต่ตอนนี้คนทุกคนทั่วโลกกำลังถูกไวรัสคุกคามไปพร้อมกับสงครามด้วย
ว่าไวรัสที่คุกคามก็เพราะมันเป็นไวรัสที่ต้องการที่จะมีที่อยู่ของมันเองเหมือนสงคราม คือมันต้องการความชนะ มันจึงเป็นมันอย่างมที่ๆมันป็นขึ้นมา
สรุปทั้งไวรัสระบาดและสงคราม
หนักๆจากเขตดีๆของโลกนี่มัน
น่ากลัวจริงๆเสียนี่กระไรสำกรับผม
แต่มนุษย์ไม่ยอมแพ้ไวรัสและ
ยอมทำสงครามเพื่อสันติภาพ
แม้สงครามจะจบลงด้วยเศษซากปรักหักพังและความวินาศส่วนไวรัสจะจบลงด้วยมีดหมอ
ใช่หรือไม่มันเป็นคำุถามว่าที่ผมใส่มุมมองมาแบบนี้
คำตอบมีว่าประเด็นที่มันเกิดสงครามและโรคร้ายและสงครามมนุษย์และอาวุธขึ้นม
านี้ มันมาจากเหตุอะไร คำถามนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือเป็น "ว"
"คำตอบมีคือ"
แน่นอนสงครามและโรคร้ายคือ
มารร้ายของสังคมที่ต้องกำจัดและลูบคลำมันอย่างถนุถนอมและแผ่ว
เบา
ในส่วนของโรคร้ายมันเกิดมาตามธรรมชาติและจะแพร่ระบาดไปทั่วที่มนุษย์ต้องการเอาชนะมัน
ด้วยวิธีกำราบหรือหนีมันไปเสียให้พ้น อย่าไปพูดเลยว่ามันถูกสร้างมาโดยมนุษย์ ผมไม่กลัวที่จะพูดถ้ามันเป็น
จริง
แต่นี่มันเป็นธรรมชาติและเป็นวิทยาศาสตร์ด้วนเหตุผลและมีมุมมองเชิงวิพากษ์
ในส่วนของสงครามๆมีเพื่อสันติภาพของมนุษย์ๆไม่หนีสงคราม แต่คิดทำสงครา
ม เหมือนหมาจะกัดกันคนเข้าขวางเท่านั้นมันจึงหยุด หรือไม่ก็แพ้ชนะหรือตายไปข้างหนึ่ง
ใช่การตายไปข้างหนึ่ง"ผมทวนความคิดนี้"
ตายไปข้างหนึ่งเท่านั้น
เพราะถ้าไม่ทำสงครามและตายและจบไปข้างหนึ่งมันไม่ชื่อว่าการทำสงคราม
มนุษย์บางกลุ่มอาจเชื่อมั่นว่าสันติภาพจะไม่เกิดขึ้นได้ถ้าไม่มีสงคราม เหมือนชู้รักคิดว่าถ้ามิ
ได้ฆ่าชู้ให้ตายสมใจแล้ว มีชีวิตต่อไปไม้ได้แล้วความคิดนี้แม้ผิดแต่
มันก็เกิดตลอดเวลาในสังคม
เพราะแรงรักคือพระเจ้าเหนือหัวของคนทุกคนนั่นเอง
ต่อมาผมจึงเชื่อว่า ทุกอย่างที่เราทำพูดคิดมันนำไปต่อยอดต่อไปได้ทั่ว
จึงเกิดสงครามขึ้นทุกแห่
ง แม้เป็นสงครามโลกก็ได้สงคราม
เย็นก็ได้จิปาถะสงครามลับๆมืดๆก็ได้
เหมือนการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยและการอยู่รอดอย่างเท่าเทียมกัน
แบบที่สุดและแบบในที่สุดๆนั้นเอง
ที่พอแพ้ก็ดำดินไปพอชนะก็ขี้นแท่น
ณ. ช่วงสงครามยูเครนนี้ในมุมหนึ่งของโลกมนุษย์
ผมกับรถมอร์และบางคล้าที่ริมแม่น้ำบางปะกง ฉะเชิงเทรา
ณ ที่สถานีรถไฟที่อยู่ห่างไกลความเจริญแห่งหนึ่ง
ผมถาม
เท่าไหร่พี่ต่อ พรบ.(พระราชบัญญัติ-บังคับใช้กับคนมีมอร์ครอบครองใช้)
ผมถาม
100บาท เขาตอบทันทีเหมือนรู้ว่ามันจำเป็นมากสำหรับเขา
ผมพบเขาที่สถานีรถไฟตอนเช้าเพื่อรอรัยคนจากรถขบวนเข้ามืดเข้ามา
ปกติ" หมก"เขาวิ่งเมล์หากินชนิดทรหดและทนทายาดเพื่อหาเงินไปเลี้ยงเมียสาวที่ติดและหลงชอบเขามาตอนรับจ้างวิ่งเมล์ส่งเธอ
และนั่นคือ"เขา" ๆนอนทุกๆแห่งถ้ามีงานรอ แม้ที่ป้ายรถสาธารณะหรือสถานีรถไฟตลอด24ชั่วโมงถ้าคาดว่างานว่าจ้างจะเข้ามา เขาไม่กลัวว่าเมียสาวเขาจะมีชู้กับใคร เพราะอยู่ในป่าลึกมีแต่คมมีปมด้อยกว่าเขาและคนกระจอก
งอกง้อยอาศัยอยู่และสกปรกมอมแมมอาขีพเก็บขยะรีไซเคิลขายทั้งนั้น
และที่ผมเคยติดใจใช้บริการเพื่อความสะดวกก็เพราะความทรหดของเขา
มีอถือของเขาเรียกติดต่อกันได้24ชั่วโมงเปิดเครื่องรอสายทุกเวลาสำหรับเขา
บางครั้งมือถือแกล้งผมตกคลื่นผมใช้คนรับวิ่งเมล์คนอื่นแทน เมื่อมันรีบและจำเป็น
มากและจำเป็นจริงๆอย่างยิ่วยวด
ใน ปีพศ.2564และเมื่อ 6 เดือนผ่านไปพอดีสงครามยูเคร
นเกิดต่อมา จากอดีตผมก่อนหน้านี้
สภาพคล่องทางการเงินผมจัดว่าดีมากแต่สงครามมาทุกอย่างผมหดหมด
และตอนนี้
ผมมีสถานภาพแบบหมดตัว
เพราะตอนมีเงินผมพักผ่อนให้ชีวิตอดีตที่ตรากตรำมาโดยเที่ยวผู้หญิง ฝ่ายเอหนุนเพื่อได้มห้ผู้หญิงหักหลังตั้งท้องแกล้วว่าทำมีชู้เพื่อเรียกเอาเงินจากผมแม้ไม่มีถ้าเขาเรียกรีดผมก็ต้องไปหาให้มีเพราะ
ได้สิ่งตอบปรนเปรอจากนางเอกชั่วข้ามคืนแบบปกติผมไม่ชอบมั่วกับเรื่องืำนองนี้แต่มันเป็นการเมืองบางอย่างและสุขชีวามัยสำหรับผม
แต่ต่อมาเมื่อผมจนลง
ผมจึงใช้บริการโดยถามแบบเล่น
ๆกะคนวิ่งมอร์คนนี้
เขาชื่อ"หมก"คนเดิม
คือผมจะต่อพรบ. รถมอร์แต่จะทำชนิดปากถามว่าทำงัยแล้วไปทำเอง
แทนมอบให้คนอื่นไปทำแล้วจ่า
ยอย่างที่เคยปฏิบัติ ค่าบริการให้พร้อมทิปเหมือนแต่ก่อน
ตอนที่ผมมั่งคั่งนั้นตอนนี้ผมพักตามปรัชญาการใช้เงินของผม
นี่งัย!ฉากทัศน์หนึ่งของสงครามในชีวิตของผม
10มิถุนายน2565
วันนี้ผมถามเขา
ว่า
พรบ.รถมอร์ตอนนี้เท่าไหร่
100บาท
ผมดีใจมากคิดว่าทำได้ลงตัวเพียง100บาทแล้ว
ได้เสียภาษีรถผมจะได้ค่า(ซี)คื
อ"ค่าคนมีความเป็นพลเมืองดีที่รู้จักห่วงใยเรื่องการเสียภาษีที่ผมโปรแกรมค่า"ซี"เอาไว้คือการย่อคำพูดให้สั้นลงแบบพีชคณิต(ย่อตัวเลขเป็นตัวหนังสืออักขระ)และเข้าใจกันง่ายสะดวกประหยัดเมื่อ
พูดคำซ้านั้นๆอีกในนิยายนี้" ซี" คำนี้ผมย่อจากคำว่า(civic) ภาษาอังกฤษ
ผมไปถึงที่เอเยนต์เขาตรวจสภาพรถ
ปรากฎว่า เขาคิดเงินรวมแล้ว570บาทมิใช่100ถ้าตัวมอร์รับจ้างชื่อ"หมก"บอกมาจึงผิด
แต่การโต้แย้งไม่เกิดขึ้น ผมยอมจำนนเพื่อจะได้เสียภาษีรถให้ถูกต้อง
มันมากสำหรับผมที่ตอนนี้ผมไม่มีรายได้หลักถ้าเราไปทำที่
ราชการขนส่งเลยถูกกว่านี้ แต่เวลาและระยะไกลมันถ่วงผม
งไว้
ผมจึงตัดสินใจทำผ่านเอเยนต์ทันที
ผมยอมจ่ายหมดแม้เงินไม่มีและเขาบอกรออีก7วันมารับแผ่นต่อภาษีรถประจำปีกำหนดสิ้นสำหรับรถหมายเลขทะเบียนนี้ของผมคือหมด11
กค.2565จึงต้องต่อใหม่ไปเป็น กค.2566มิฉะนั่นถูกปรับ
มันจึงจะใช้ได้และวิ่งลงถนนได้อย่างองอาจกันแมด้อยที่เกิดจากการเป็นหนี้ทางหลวงซึ่งไม่ดีแน่นอนและจะขาดความเชื่อมั่นในตนเองและมีอุบัติเหตุง่าย หากถ้าใครมีคุณสมบัติเลวๆข้อนี้ "ผมคิด"
ผมพบรายการในใบเสร็จเรียกเก็บเงินว่า
ผมต้องเสียมีอะไรบ้างเป็นลิสต์เลย
คือที่ผมต้องเสียมีค่าการตรวจสภาพรถ
60บาทต่อายุ50บาทค่าภาษี100บาทค่าปรับ10บาทค่าพรบ.323บาทค่าบริการ27บาท
รวม570บาท(ระบยราคานี้เขาใช้เมื่อ10 มิถุนายน 2665)
ผมยอมจ่ายหมดแบบตัวแทนทำให้
ชนิดไม่ต้องไปตรวจเองและเสียเวลาเองและวารีเองไปที่ขนส่งเอง
ผมจำได้
ว่า
เงินไม่พอวันนั้นและวันนั้นผมจึงต้องไปกดเอทีเอ็ม.มาเพิ่มให้เขาคือผมขาดไป20บาทเขาบอกโอเค
อันนี้ถ้าชนิดผมเพียงดีดนิ้วให้คนไปจัดทุกอย่างให้เหมือนแต่เก่าก่อนตอนผมรวยกรณีผมมันจะเสียไป1,000บาทแล้วเสร็จหมดผมวิ่งรถได้เลยไม่มีปัญหากับตำรวจเมื่อด่านตรวจกักพบเข้า
อะไรก็ตามเมื่อมีความพร้อมและมีเงินมันจะสะดวกหมด
อันนี้ไม่เกี่ยวสินบนหรือใต้โตะ๊นะ
ต่อมา
ต่อมาผมคิดอยู่ในใจว่าผมอยากหาลำไพ่คือจะทำงาน
รับจ้างวิ่งส่งของหรือรับจ้างวิ่งเมล์นะแบบอ้าย"หมึก"คนที่ผมพบที่สถานีและถามเขาว่าค่า พรบ.เท่าไหร่ตอนนั้น เพื่อหาเงินใช้แทนสิ่งที่ฟุ่มเฟือยจำเป็นและเสียไปและทำบัญชีธนาคารของผมให้ไม่พร่อง วันนั้นผม
ติดเอเยนต์เขา20บาทเพราะคำนวณผิดจากที่"หมก"แจ้งผมจึงชล่าใจแวะซื้อกิ๊ฟ(gif)ตอกรั้วลวดหนามยาวเส้นเหล็กเตาะรูกิฟได้มันชำรุดที่บ้านวังเวงเสีย50ตั
วร้านคิดผมตัวละ@1.50บาทรวม75บาท
"การออกนอกบ้านต้องมีเงินสำรองผมยึดถือสิ่งนี้มาก"อันนี้เป็นหัวใจของสุภาพบุรุษสมัยใหม่อย่างผม
ต่อมา
แต่ใจหนึ่งผมคิดว่าอยู่ดูเฝ้าบ้านวังเวงแห่งความหลังจะดีกว่า
คุ้มกว่าการถูกงัด
แงะคงจะดีกว่าเพราะไม่มีใครเฝ้าบ้า
นและช่วงสงครามยูเเครนฟีเว่อร์(Ukrain war fever) ที่นี่บ้านวังเวงโจรเยอะและตอนนี้เงินเฟ้อกับอีกน้ำมันขึ้นเงินหายากและค่าเงินบาทและค่า เงินตราสกุลอื่นที่สากลมันก็ไม่เสถียร แถมมีการคว่ำบาตรอีกเป็นระลอกๆตามด้วยคนป่วยจากภัยโควิด-19และอนุพันธ์...-มากมายนักคนขอคนรีดไถขอทานเพียบช่วงนี้ แต่คนขอเงินเหล้าหมดไป
พวกโจรจำเป็นคงขโมยหยิบของที่บ้านวังเวงไปหมดแน่ภายใต้สิทธิของเขาว่า"สงสัยบ้านวังเวงไม่มีใครอยู่"ถูกทอดทิ้งปราศจากการเอาใจใส่ ถ้าผมตัดสินใจไปรับวิ่งเมล์และรายได้กับเวลาไม่แน่นอน
โจรเล็กโจรกรรมน้อย กันเองมั่วนิ่ม เสือหิว จะหยิบฉวยไม่รับอนุญาตเป็นสันดานที่นี่จะทำกันเป็นเชิงธุรกิจของโจรเอากันทีเดียว " เพราะพวกโจรเขาคิดว่าได้ขนได้ขโมยของคนอื่นเป็นความสนุกอย่างยิ่งของเขา ขณะที่ผมเชื่อว่าการไล่ล่าการตามจับก็เป็นความสนุกอย่างยิ่งของตำรวจเช่นกัน"
ผมเมื่อเอ่ยถึงแง่วิทยาศาสตร์แล้วทำอักษรเชิงพีขคณิตเมื่อติดเป็น"ว"ไว้อ่านเจอก็ตีความ
แล้วทุกอย่างก็ลงตัว
