4/106(19)4/104มื้อต่อไป
"มื้อต่อไป"
-Next time.... "-
ผมคิดเสมอว่ามือต่อไปจะกินอะไร?มิใช่เห็นแก่กินแต่ผสงสารน้องอินเทส(กระเพาะ)
ในบ้านแบบเข้าครัวทำเองหรือนอกบ้านเลือกซื้อกิน"ตามชอบ"
ผมเลือกในบ้านมากกว่า"เมื่อเวลาให้โอกาสผม" ยุคโควิดและยุคสงครามยูเครน และยุคเด็กใหม่กำลังฝึกงาน"บู้บุ้น"เพื่อคนสมบูรณ์ตามทัศนคติของชาวตะวันตก
นี่คือสงครามชีวิตช่วงเกิดสงคราม
ยูเครนผมตอนนี้
ช่วงเงินเฟ้อไม่หยุดหย่อนแห่งที่"ผมคิเว่า"มิใช่ไทยทำไทยใช้แต่เป็นยุคเขาทำเราใช้และเขาใช้เราทำ
มันติดๆฝืดๆสำหรับผมตา
มธรรมเนียมคนโง่ในฝักและฝักใฝ่อมภูมิ นิยายนี้มิใช่คอลัมน์น่ะปมกำลังเขียนนิยายสมองผมไปไม่ทันกับการเขียนคอลัมน์ แม้ผมเคยเขียนคอลัมน์ให้หนังสือพิมพ์แถวสุรวงศ์หน้าโรฝแรมโทรกาเดโร(Trogadero=โรงแรมสมัยสงครามเวียดนามคนฝรั่งขึ้นมาก ผมจำได้)มาก่อน(แต่มิใช่นสพ.เดลินิวส์ เพราะสมัยก่อนเดลินิวส์อยู่แถวนั้นเหมือนกัน)
ทุกๆอย่างแพงขึ้นๆอย่างไม่ไว้หน้าคุณค่าของเงินบาทเลย แม้เงินบาทจากแรงงานตอนนี้กำลังฟิต
เปรี๊ยะ(2565)เลยคืองานคือเงินและดีเมื่อเทียบกับวันวานเมืองไทยสยาม(Thai-Sima or Siam -Thai)ย้อนยุค
เอาแน่เอานอนอะไรไม่ค่อยจะได้กับความจริงประเภทนี้ ตอนนี้
นี่ไม่ว่าอะไร"มันก็ขึ้นๆลงๆ"(2565)
ผมจึงต้องระวังการใช้เงินอย่างมีพลังเป็นบวก
ผมได้เงื่อนไขและความคิดบางอย่างในเรื่องกินขึ้นมาจากลุ่มคนในยุค2565นี้
เดิมทีผม
ไม่เคยสนเรื่องกินเลยในอดีต
คือผมขอให้ได้อิ่มก็พอใจ อะไรก็ได้สะอาดและเป็นอาหารคนแล้วกันเพราะคนมิใช่แมว
แต่ตอนนี้ขอให้ได้กินสิ่งที่มีรสและเป็นสิ่งที่มีชาติ
ด้วยผมจึงจะอิ่มและพอใจและพอเพียง(sustained economy)
นั่นคือต้องเลือกแบบครัวเราเองที่ทำที่บ้านเราเทำเอง ล้างเองปัดกวาดเอง แต่ถ้าปวดท้องมาก็ไปหาหมอเสียเงินให้ทันที
หรือเปิดร้านขายเองข้างถนน(street foot) ขายของกิน
ขายสิ่งของ
ที่ขอบกินแล้วเรสชอบกิยไปเลยเล่น ถ้าชอบชอบกินปูก็ทอดปูเผาปู
ย่างปูกินที่สำคัญผมชอบไปย่ายกับข้าวที่ตลาดเองไปคนเดียวพอ
ตามสูตร"ถ้าไปคนเดียวหิ้วไม่ไหวคือ"พอ"จบ"
ลุงผมคนหนึ่งรูปหล่อสูงปานกลางหูยาวแต่ผอม
มีปืนพออนุญาตมีทะเบียน
ผมเดินด้วยเท้า5กิโลไปหาลุง
จากบ้านแม่ที่วังเวง ระหว่สงหีบเขากียทะเลลึกมีหน้าผา
"ลุงผมมีปัญหาช่วยตีตั๋วเข้ากรุงเทพฯให้ผมหน่อย
พอดีแม่"ไม่ว่าง"ไปหยิบเงิบเงินให้ที่ซ่อนไว้ให้ผม
และพ่อก็อยู่บ้าน แต่พ่อผมตามสูตรคือ"ไม่อยากให้ผมเข้ากรุงเทพฯ"
"ทันที"ที่พอลุงได้ยินผมบอกเพียงคำนี้เท่านั้น
"ลุงปมจัดให้โดยจัดการให้เด็กไปส่งผมพร้อมค่ารถแอร์ทัวร์เข้ากรุงเทพอย่าง
เต็มใจ
ลุงผมกับแม่เป็นเพื่อนรักกันมาก
นอกจากความเป็นญาติกัน
แต่กับพ่อผมลุงไม่ค่อยกินเส้นกันแบบพบกันก็พูดกันอยู่แบบ"ถามคำตอบคำ"งั้น
ขณะที่ผมยืนรอลุงจัดการให้เด็กรับใช้ไปส่งผมที่สถานีรถ
ทัวร์
เมียสาวสวยหุ่นนางงามของลุงบังเอิญ"แวบ"ผ่านมา แต่เมียลุงคนนี้ไม่มีความรู้ สวยอย่างเดียวได้เดินแบบอะล่องฉ่องออกมาแบบไม่ไว้ตัว
จึงมีคำถามตามมาว่า
ก่อนผมมาเอ่ยปากขอค่ารถทัวร์เข้ากรุงลุงกับเมียน้อยคนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่รึป่าว!
ผมตอบว่า"ไม่" ไม่เห็นเขาำอะไรกัน
ผมห็นลุงกำลังนั่ดองยองถอนหญ้าหนวดฝอยเล็กๆหน้าต้นปา
ล์มที่ลุงปลูกไว้ดูเล่นที่หน้าบ้านอ
ยู่อย่าง
ตั้งใจและขมักขะเม้น
ม้นมีท่าทาวดูลุงมีอารมณ์แบบเอางาาเอาการ
เพราะถ้าเขากำลังมี"ซำซิงรองกันอยู่"(Something wrong) กันอ
ยู่
ผมพอมาถึงเที่ยวขอโน้นขอนี่กับลุงมันไม่ถูก ท่านเรียกว่าไม่มีมรรยาท และไม่ไว้หน้ากัน
"ว่างั้น"
เมียลุงคนนี้เป็นคนล่าสุดของลุง
เธอโผล่ออกมาถามลุงว่า
"พี่!วันนี้จะกิเงินอะไรดี"
ลุงเงียบนั้นภาษาชองลุงคือ "คืออะไรก็ได้ที่เธอก็ชอบ"
ลุงเคยมีเมียแล้วแต่เมียคนแรกตายไปมีลูกหลายคนๆหนึ่งเป็นกำนัน คนหนึ่งเป็นโรคเอดส์ตายคนหนึ่งต่อไปคือเป็นหญิงไปเป็นเมียนายตำรวจใหญ่และลุงยังมีลูกยกอีกหนึ่งคน
เมียน้อยคนนี้รู้จักหน้าที่ดี
ลุงได้เมียคนนี้มา
ตอนที่ลุงไปทำสวนยาง100ไร่ๆนี่น่ะบอกได้เลยอีก10ปีหน้าลุงผมคนนี้รวยเละ
คืนละ10,000บาทขึ้นไป"ลุงผมเฉยๆนะเรื่องนี้ แต่ทำ"
มันเป็นที่ทางใต้ห่างจากบ้านลุงไป100กิโลเมตรไกลรถยนต์ผ่านเส้นทางหลวงหมายเลขสำคัญ"อิส
สะเตินซี"(Eastern Sea Board) -sea side highwayของไทย
ผู้หญิงที่ลุงนำมาเป็นเมียน้
อยคนนี้มิใช่ แนวทางการแสวงหาเรื่องสุขสุดชีวิตตามปรัชญาทาง
เพศที่ลุงจะมีได้อย่างมนุษย์เพศชายทำนะ
คือในบั้นปลายชีวิตของลุง
แต่ว่า
แต่ว่าลุงต้องการ"คนทำครัวกินได้ทันที"เท่านั้นเมื่อมีอารมณ์บริโภคนิยมและเอมมาทำเมียด้วย และเป็นเมียจริงๆด้วย "มิใช่หลอกมา"
ที่กล่าวอย่างนี้เพราว่า เพราะ"คนเราเมื่อกินอิ่มได้อร่อยหมัดแล้ว
ก็จะมีสิ่ฝตามมานั่นก็คือได้นอนอย่างอิ่มอร่อยและได้เสพกามบ้างที่มันเป็นธรรมชาติและวิทยาศ
าสตร์ของคน" ผมเชื่อว่าทุกยุคทุกสมัยแต่โบราณกาลนานมา
และเท่าที่ผมสังเกตตามหลัก
วิทยาศาสตร์ที่จะพึงเป็น
คือพบว่าเมียน้อยคนนี้เขาก็รู้
หน้าที่ว่า
"ในวันๆหนึ่งเธอไม่ต้องทำอะไร
คอยหาอาหารทำอาหาร
ให้ผัวกินอิ่มอร่อยถูกปากถูกคออย่างเดียว"
"นั่นคือภารกิจขิงเธอ" นั่นเป็นสิ่งที่ลุงชอบโปรดและพอใจ มากว่าจะมานอนกอดกันให้สนุกสนานสำราญใจและอย่างเมามันส์แต่เท่านั้น"
เพราลุงผมแกมีปรัชญาว่า "นอนกอดกันและเสพกามกันต่อหลังมื้ออิ่มถนัดอร่อยถนัดแล้ว
มันก็แค่นั้น คนในโลกนี้!
เรื่องอย่างนี้น่ะ!
พอน้ำกาม(น้ำอสุจิ)ออกจากอสัยวะสืบพันธ์แล้ว มันก็คือ"บ่มิก๊าย=ไม่มีอะไร" สักนิดเดียว"ผมคิด" ว่าลุงคิดเช่นนี้ ถ้ามิฉะนั้นลุงจะไม่รวบแบบที่ตาผมเห็น
คนเราน่ะ เงินหายจนยากจนหมด
ตัวก็เพราะ
การเงินหย่อนเสถียรภาพ
นั่นคือเสียไปเพราะ ก็คือ รถ ผู้
หญิงกินเที่ยวเสเพลการพนันเหล้า
การสะสมของรักเท่านั้น
ถามว่าผมรู้ได้งัยลุงบอกรึ!
คำตอบคือ
ผมมองตาลุงออกเมื่อ
ได้พบคุยกันกับลุงผมทุกครั้ง แม้
นานๆสักครั้ง เพราะแม่ผมสั่งมาว่า"อย่าไปกวนลุง"
ลุงคนนี้เขาเคยอยู่ที่บ้านตาสมัยเริ่มต้นชีวิตเป็นครอบครัว
คนทะเลแบบชาวประมงหน้าใหม่ต่อทุ่งทะเลดำแถบนี้
ต่อมาเริ่มต้น ชีวิตแม่ของลุงตอนนั้นอาชีพหาบปลาขายตามหมู่
บ้านส่วนผัวของแม่ลุงผม
หาปลาทะเลกลางคืนดูดฝิ่นตอนหัวค่ำ
แม่ของลุง แกต้องการให้ลุงมาเพาะนิสัยสร้างตัวจากตาผมไว้เพราะตาผมเป็น
โดยเครือญาติคือแม่ของลุงเป็นน้องสาวตาผมและผัวของแม่ของลุงผม
นั้นตาผมเป็นคนชวนมาจากเกาะไฮหลำ(Hainan Island)
ประเทศจีน(People's Republic Of China)
เพราะตาผมมีบรรพบุรุษบางส่วนจีนอยู่ที่เกาะไฮหลำ(Hainan Island)จีนก่อนเป็นจีน(People's Republic Of China)
ต่อมาลุงคนนี้
หลังแต่งงานเสร็จกับเมียจากคนประมงเช่นกัน แล้วมาคิดตั้งตัวจนรวยสุดยอดในถิ่นชายทะเลที่ดำมืดมิดแหงนี้ที่มีปลาอินทรีย์(mackerels)ปลากราย(SPOTTED FEATHERBACK)ปลากระพง(snapper)ไม่ค่อยมีหอยนางรม(oyster)เว้นออกไปไกล
ทะเลที่เกาะเทลาคุมที่มีทหารรัสเซียสมัยสงครามโลกครั้งที่2คนหนึ่งเรือบินมาตกที่เกาะนี้แต่เขารอดและเป็นชาวป
ระมงที่เกาะเทลาคุมนี้และแต่งตงานกับชาวเกาะที่นั่นและตายลงที่เกาะนั้นศพและสุสานฝังไว้ที่นั่น
ผมเคยไปเที่ยวและเห็นมา
สุสานเขาฝังลึกลงไปในดิน มีเพียงแท่นปูนให้เห็นกันคนเหยียบและสะดุดเพื่อให้คนสังเกตได้ที่เดินผ่านๆมาว่า"นี่คือที่ฝังศพคนตายคนหนึ่งเป็นชาวรัสเซียที่ไม่กลับบ้านหลังสงครามโลกยุติลง"
ที่เกาะโคเลรุมนี่ล่ะ
มีหอยนางรมเยอะ
โดยในแถบทะเลด้านนี้ที่ลุงอาศัยอยู่และลุงโตมากจากอาชีพขายปลาเนื่อดีหอมหวานหลากชนิดปลาทะเลและปูม้าและหอยแครงและหอยตลับ
ลุงผมคนนี้ส่งทางเรือเข้ากรุงเทพฯทุกๆวัน
จนราย
และสร้างสวนยางในตอนต่อมาและเรื่อยๆสืบๆ
ต่อๆมาๆและลูกชายลุงที่เป็นกำนันหนึ่งคน
ต่อมากำนันตั้งภัตตาคา
รกลางคืนชนิดไม่โต้รุ่งมีอาหารทะเลมีบ้า
นตากอากาศดับคนเที่ยวไม่มีซ่องโสเภณี(กระหรี่) มีบ้านติดชายหาดทะเลลึกนั้นมาก
มีชาวบ้านพักใกล้กันนั่นอีก มากแต่สงบเงียบ คนที่นี่มีนิสัยไม่ชอบออกนอกบ้านเพราะกลัวผีหลอก
เคยมีคนมาตายที้นี่มากสมัยสงครามผมได้รายละเอียดเท่านี้
และปกปิดชื่อจริงเป็นมิใช่สารคดี
ก็เหตุผลเดิมที่แม่ของลุงผมมาตั้งรกรากชีวิตที่นี่ที่ติดอยู่กับทะเลคือคือที่ทะเลได้กินของทะเลด้วยได้ขายของทะเลด้วย สิ่งน่ากลัวกับทะเลคื
อ เสียงคลื่นใหญ่กระทบฝั่งและพายุ แถบนี้ไม่มีโจรสลัดมาถึง
เงินทองของลุงจึงไม่หล่นไปในไกนจะหล่นก็ในหนองๆของลุงเอง ผมว่านี้เป็นกู้ดไอเดีย
ผมจะเอาอย่างบ้างถ้าจบสงครามแล้วถ้าผมไม่ตายเสียก่อน
สิ่งที่ผมต้องทำในบ่ายวันนี้คืออะไร
ผมจะปิ้งปลาทูที่เอามาจากทะเลตืเอสนมา
ปลาทูย่างชนิดสุกมากจนเกือบไหม้เพราะจะได้ยั่วจมูกแมวเพื่อแสดงความรักของมันให้ผมเห็นและจมูกผมจะได้หอมชื่นใจ
ผมนำปลาทูย่าง
มาตำกับมะเขือเผา
ผสย่สงเนือนอกไกม้
และหัวหอมแดงใหญ่แ
ละพริกหยวกสด
ตำผสมกันละีลียดปานดลางเพิ้มะริดขึ้หนูเผ็ดๆ(พริกจึ้หนูเม็ดเล็กสายพันธุ์ขี้นก2-4เม็ด
ผงชูรส
เกลือนิดนึง
แล้วก็กินมันกีบข้าวเหนียวนึ่ง ไม่มีตัวนี้ผมก็ข้าวสวยล่ะ
สรุปอร่อยไปเลยและอิ่มแล้วนอนแบบพอเพียง
ทางเลือกใหม่ของปัญญา
ผมก็ถางป่านี้ล่ะ
มิใช่ถอยหลังเข้าคลองน่ะเเต่มันเป็นสัจธรรม
ผมเอง
เมื่อเข้ากรุงมันก็เหมือน
บ้านนอกเข้ากรุงเด็กเลี้ยงควายเข้า
กรุงว่างั้นถ้าเป็นในอังกฤษ ก็เป็นเด็กเลี้ยงแกะ
อะไรบ้างที่ผมด้อยปมก็แก้ปรับแต่ง
อย่างค่อยๆซึมทราบ
เน็คไทด์ติดคอผูกไม่เป็นก็หัด
ทำเดี๋ยวมันก็เป็น
ที่อังกฤษเขาเรียกว่าwhite collar
คือคนผูกเนคไทด์ไปทำงาน
พ.ศ.เทียบค.ศ.หรือกลับกัน
ก็543ผมจำไว้ พศ.มากกว่า
ก็เมื่อเจอก็ไปลบบวกตามใจชอบ
ได้ผลออกมา"จบ"
เจอตัวเลข2ตัวฝรั่งเป็นยุค
เช่นยุค60 คือ1960ในช่วงนั้น
มีอะไรคือยุคนั้นๆ
การนับเช่น นับจาก..ไป..จนถึง
(1960-1970 อย่างนี้
นับตัวถัดมาคือ59เป็นต้นยุค60
ไปจน70บริบูรณ์(1970)
มีมากมายมันไม่ใช่ความรู้รอบตัว
แต่มันเป็นชีวิตเลยล่ะ
ผมถูกฝ่ายเอกวน สมาธิสั้น แต่ผมก็ทำได้งี้ก็ะอใจแล้ว เพราะผมได้อาศัยไปเปิดหูเปิดตาเมืองนอก
และมันคงไมมีอีกแล้ว ก็เหมือนว่า
ตอนนี้มันเป็นระบบปุ่มรูดสัมผัสหมดแล้วไม่ใช่ระบบกดเหมือนแต่ก่อนนึ้(เทียบมือถือ)
Cent=100
Millinium=1000
k=1000.
1k=1000
Bi=2
......เพียงสะกิดจำๆนอกนั่นเนตมี
ถ้าเนตไม่ล้ม
คิดๆไปดูจิกซอร์ไปเป็นเอง"ผมว่า"
เขานับกันๆผมต้องตามหัดทำความค
ล่อง ไม่กล้าถามแฟน(นางเอก)"อาย" จึง"อายครูบ่รู่วิชา"
เมื่อเนตมาแรงการแพร่มาไวผมเล่นมันถ้าพลาดก็ถูกปิดกั้นการมองเห็น จึงต้องระวัง ถ้าผิดไปก็เจอกับตำรวจพระเอกต้องเจียมตัวด้วยว่างั้น"มิใช่โลกมันยุคฉกฉวยช่วงชิงหรอกมันเป็นธรรมชาติ "ผมว่า"
ผมตอนอยู่ปารีสได้ผมปผู้ช่วยเลขายูเอ็นพอดีผมอยู่ห้องเดียวกันกับลูกสาวท่านท่านมาเยี่ยมลูกสาว
(ห้องงเดียวกันไม่มีอะไรกันน่ะ ก็
ผมไม่
ยุ่งผู้หญิงและมิใช่กะเทย)"
ผมจึงคุยกับท่าน
ผมถามตนเองว่า
เรามาถึงจุดนี้ได้งัย
คำตอบคือ
ผมอาจถูกเทวดาดลมา
แต่อาจจะเป็นตัวแปรเชิงสุ่ม เพื่อการมองสังคมจากหน่วยเกนือทพมาและก็ทำไปก็ได้
ผมจึงได้ข้อสรุป"มันปกติ"
เพราะโลกเราก็มีแต่ยูเอ็นและอื่นๆที่ให้เงินกู้มากเพื่อพัฒน์ประเทศที่ตามอเมริกาไม่ทันให้ทัน
ผมคิดวงั้นเสีย
มันก็คล่องคุยกันกับท่าน
สองคำเท่านั้น
เพราะผมแหลง(พูด)อังกฤษบ่ค่อยดี
มันก็เป็นอีกเวอร์ชั่นนึง
ของมนุษย์
ผมกีบนางเอกชาวอิตาลีคนนี้เธอทางไกลข้ามทวีป
โทรมาให้เขียนหนังสือและวาดภาพหน่อยยามว่างน่ะ!ขณะที่ที่ตาและมือของผมยังหายใจได้
นางเอกคนนี้พบกันที่คอร์นวอล เทอเรซCornwall terrace,(คฤหาสน์ชั้นเยี่ยมแห่ง
หนึ่งของมหานครลอนดอน)ที่ใกล้ London Baker street. มีทีวีออกข่าวมันเกิดในยุค
ช่วงวัฒนธรรมคณะดนตรีดังระดับ
โลกสี่เต่า(Beatle lonely hearts club
band:John Lennon ,Gorege Harrison ,Ringo Star ,Paul McCartney.)ทองกำลังระบาดในอังกฤษ
แต่พอกลับไทย
เพื่อนผมทุกคนชม
"แน่มาก"
ผมยิ้มนิดๆแฝงรอยภูมิใจและเจ็บปวด "ผมคิดในใจต่อ"อย่าเอาอย่าผมนะ อันตรายน่ะชีวิตผมต้องห้าม
ผมหนีพ่อผมมา พ่อผมกำลังตามหา
จึงเกิดวิปโยคชีวิตสงครามในนิยายนี่ขึ้นมา
แต่ผมตั้งหมากคำต่อไปนี้ไว้ให้เพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อว่ส"เมย์"คิด
ก่อนที่เวาไฟฟ้าหน้าบ้านวังเวงจะถูกพายุพัดน้ำท่วมด้วยและล้มทับ
จะเกิดขึ้น
มีดังต่อไปนี้ที่"ผมบังเอิญเป็นและไม่เป็เพราะเหตุอะไรนั่น
คือว่า:
บุญบันดาลน่ะ
กรรมพาไป
ถามว่าคนชอบกวนผม
ทั่งๆที่ผมไมีมีอะไรชวนกวน
แสดงว่ามีสงคราม
อะไรคือสาเหตุ
ความไม่เท่าเทียมกัน
อดอยาก
โชคดีโชคร้าย
กดทับกีดกัน
การแข่งขัน
รวยจน
โง่ฉลาด
สร้างมาไม่ถูกสร้าง
กำหนดไว้ไม่กำหนด
มีทางออกไม่มีทางออก
ถูกปิดกั้น ไม่ถูกปิดกั้น
จัดฉากไม่จัดฉาก
ทฤษฎีการการดันทุรัง
เสรีไม่เสรี
ทาสและนาย
สรุปคือสงครามชีวิตสำกรับผม
เพราะมันเชื่อมโยงยังกะลูกโซ่
ถามว่าแก้ปัญหาอย่าง!
"หายใจเรื่อยๆ"
นั่นคือคำตอบของผม
หลังจากผมหนีพ่อมา40ปี
จนพ่อผมตายลงผได้กลับมา
อุ้มศพพ่อผม
แต่ที่ผมจำแม่นตอนก่อนสอบชุดครูได้คือเพื่อกันทำอักษรวิบัติ
ชนิดจำมาคือกลอนสั้นอักษร3หมู่ะพยัญชนะไทย
1.ไก่จิกเด็กตายทบนปากโอ่ง (อักษรกลางไทย 9 ตัว ก จ ฎ ฏ ด ต บ ป อ)
2.งูใหญ่นอนอยู่ที่วัดโมฬีโลก
3.ผีฝากถุงข้าวสารให้ฉัน อักษรสูง ไทย 11ตัว คือ ผ ฝ ถ ฐ ข ฃ ส ศ ษ ห ฉ
นอกนั้นมีชนิดเสียงต่ำๆ
ต่ำมีคู่และเดี่ยว คือคู่ๆคือออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนคนอย่าง
4.เพื่อนซี่ใครขอบทำฟันฮะ
5.พ่อค้าฟักทองซื้อช้างฮ่อ
ผมท่องจำเวลาไฟดับเนตล้มครูไม่ว่าง ผมเขียนสงสัยเขียนไทยผิดนึกตัวนี้
และตอนผมเรียนที่CFE(Oxford further education college evening class ทุนOxford council)อยู่อังกฤษผมได้มาคือที่แม่น โดเรทีฟาซอลลาทีโด
The rain in Spain stay mainly in
the plan.(lyric) ฝึกลิ้นทำภาษีพูดเลียนเสียงให้เหมือนเมืองแม่เขา
ต่อมา
